Receptorami wrażeń przedsionkowych są komórki włosowate ucha wewnętrznego, swego rodzaju “przedsionka”, przez które przechodzą informacje sensoryczne. Receptory w uchu wewnętrznym działają trochę na zasadzie poziomicy: rejestrują każdy nasz ruch i każdą zmianę położenia głowy, nawet tę najbardziej subtelną ... System ten, tak jak inne systemy sensoryczne, posiada komponent obronny. Kiedy niemowlę czuje, że upada, reaguje na ową informację przedsionkową tak, jakby mówiło: ”O-o!”. Rozkłada ręce i nogi, szukając czegoś, czego mogłoby się złapać. Całe jego ciało reaguje za pomocą automatycznego, samoobronnego odruchu.

W miarę dorastania mózg dziecka, w ramach procesu zwanego dojrzewaniem odruchów, dokonuje integracji reakcji odruchowych. Uczy się rozróżniać wrażenia przedsionkowe. Wydaje się mówić: “Aha! Uczę się wyczuwać, w jakim kierunku idę i czy poruszam się szybko, czy wolno.”

Teraz, kiedy wrażenia ruchu pomagają mu dostrzec, że zostało wytrącone z równowagi, uczy się ją odzyskać.

Carol Stock Kranowitz “Nie-zgrane dziecko”